روش اجرای نمای خشک در سیر تکاملی تاریخی نمای ساختمان تاثیر بسزایی داشته است در این این مقاله یک مطالعه تاریخی مربوط به روش اجرای نمای خشک به عنوان یکی از سیستم های منحصر به فرد اجرایی ساختمان که موجب تولید و پیدایش متریال های متنوع و جدیدی در نمای ساختمان شده است ارائه شده است. به دلیل تنوع بسیار زیاد متریال هایی که می توانند فینیشینگ خارجی ساختمان و نمای بنا را فرم دهند بیشترین گروه های متریالی و سیستمی که می توانند معرف و نماینده سایرین باشند از نظر تفاوت های ساختاری موجود در رفتار مابین سیستم های صنعتی و سنتی مورد آنالیز قرار گرفته اند. به طوری که قابلیت استناد به عنوان یک دیدگاه پایه ای در مقایسه بین متریال ها و سیستم های پوشش خارجی و نمای ساختمان را داشته باشد.
هر دو سیستم سنتی (نمای ملاتی، تک لایه،سنگ و آجر به روش نمای ملاتی) و سیستم نمای خشک (تهویه شونده) (سرامیک پرسلانی، نصب سنگ خشک ، بتن مسلح فیبری و نمای آلومینیومی) و همچنین کرتین وال ها (یکی از انواع محتلف نماهای شیشه ای) در این مقاله مورد مطالعه قرار گرفته اند. در واقع یک مقایسه فنی کامل از لحاظ ویژگی های مربوط به متریال پوشش خارجی و سیستم های نصب نمای بنا صورت گرفته است. تکمیل این مقایسه فنی از طریق ارزیابی های اقتصادی (در سطح تخمین هزینه اولیه) انجام شده است که یک نسبت قیمتی- کیفیتی؛ مربوط به آنالیز سیستم ها و متریال های نمای مورد استفاده در هر ساختمان را به دست می دهد.
روند تاریخی تکامل نمای ساختمان و روش اجرای نمای خشک
اکثر تاریخ معماری با ساخت نمای با وزن زیاد و سنگین همراه بوده است از نمای گلی و کاهگلی تا نمای مشهور سنگی که به وسیله رومیان باستان ساخته می شد گرفته تا نمای خشک آجری بنایی که امروزه به عنوان نمای سنتی شناخته می شوند. از آغاز نماهای سنگین مسائل مربوط به ظاهر و سازه ساختمان را به طور همزمان حل می کردند. در واقع وظیفه برآورده ساختن مجموعه سه جزئی نیازهای مربوط به استحکام ، آب بندی و محافظت گرمایی ساختمان توسط یک متریال بر آورده می شد که به طور خلاصه بر طبق ظرفیت تحمل بار و محافظت در برابر گرما و رطوبت از طریق ضخیم کردن دیوار انجام می شد.
معماری منطقه ای هر مکان با توجه به محدودیت های اقلیمی و سرچشمه های منابع موجود در همان منطقه از قبیل متریال های موجود و شرایط فرمی و ساختاری که منطقه در اختیار معماری می گذاشت وضعیت نما و ظاهر ساختمان را تعیین می نمود. دیوارهای اولیه با بیش از یک متر ضخامت از قرن هفتم قبل از میلاد با تکنیک های مشهور یونان باستان ساخته می شدند و با تنظیم دقیق دهانه دو ستون بدون ملات که به طور کامل با یک نمای خارجی منطبق می شدند اجرا می شدند. در نتیجه لایه داخلی دیوار که خلل و فرج کمی داشت به وسیله سنگدانه و ملات آهکی پر می شد.
بعد ها طی شروع قرن دوم بعد از میلاد رومی ها دیوارهای سنگی را ضمن به کاربردن استراکچر مورد استفاده یونانی ها ابداع کردند . اصلی ترین تفاوت میان دو گونه رومی و یونانی ظاهر شدن سیمان پوزولانی ، شن در ترکیب با آهک بود که این مخلوط سیمانی را شکل می داد که پس از ترکیب با آب به شدت غیرقابل نفوذ می شد. با سقوط رومی ها استفاده از سیمان پوزولانی متوقف شد و هیچ نوع دیگری از سیمان مورد استفاده نبود تا این که در قرن 19 سیمان پرتلند ظهور یافت.
